Ongeacht zijn ras, geloof of financiële status, is de Amerikaanse man onder de 5 ft. 8 in. - de lengte van de gemiddelde Amerikaanse man - een slachtoffer van discriminatie. Dat is de conclusie van een socioloog uit Cleveland die een persoonlijke strijd is begonnen tegen een zelden genoemde vorm van vooroordeel die, net als racisme en seksisme, goed is ingeburgerd in de Amerikaanse samenleving: lengte-isme.
Zo alomtegenwoordig is de Amerikaanse vooringenomenheid tegen de kleine man, vertelde Saul Feldman onlangs aan een bijeenkomst van de American Sociological Association, dat niemand het opmerkt - niemand, behalve de kleine man zelf. Volgens socioloog Feldman van de Case Western Reserve University wordt dat punt goed geïllustreerd door de taal. In plaats van de neutrale "Wat is je lengte?", is de vraag altijd de kwalijke "Hoe lang ben je?" Oneerlijke kassiers korten klanten af, en mensen zonder vooruitziende blik zijn kortzichtig.
Ook op romantisch gebied wordt de kleine man verkleind. De geïdealiseerde minnaar van een vrouw is nooit klein, donker en knap, en beide seksen lijken te vinden dat de man langer moet zijn dan de vrouw. De lange man heeft dus alle vrouwen ter wereld om uit te kiezen; de kleine man moet het doen met de kleine vrouw. In films is de romantische held altijd lang of wordt de heldin gefotografeerd terwijl ze in een greppel staat. Voor Mickey Rooney klopten er nooit violen; valse wimpers fladderden nooit voor Edward G. Robinson.
Kleine Napoleonnetjes. In de meeste sporten krijgt de kleine man weinig aandacht. Het bedrijfsleven lijkt vooral geïnteresseerd te zijn in de kleine man als klant voor Elevator Shoes. Een enquête onder recent afgestudeerden van de Universiteit van Pittsburgh toont bijvoorbeeld aan dat degenen van 6 ft. 2 in. en langer een gemiddeld startloon kregen dat 12,4% hoger lag dan dat van degenen onder de 6 ft. In een andere studie werd aan 140 bedrijfsrecruiters gevraagd om een hypothetische keuze te maken tussen twee even gekwalificeerde sollicitanten, waarvan de een 6 ft. 1 in. was en de ander 5 ft. 5 in. Bijna driekwart koos voor de lange man; slechts 1% koos voor de kleine man. (Ongeveer een kwart had geen voorkeur.)
Toch wordt de kleine man, als hij ondanks de grote tegenstand slaagt, beschuldigd van een "kleine Napoleon" te zijn. Dit zou een reden kunnen zijn waarom Amerikanen meestal de lange politieke kandidaat verkiezen: Feldman zegt dat sinds 1900 de langere van de twee belangrijkste presidentskandidaten altijd naar het Witte Huis is gestuurd, zelfs toen het verschil de ene inch was van Richard Nixon's voordeel ten opzichte van Hubert Humphrey's 5 ft. 11 in.
Volgens Feldman zal Nixon echter binnenkort toe zijn aan een lange rust in San Clemente. Behalve Humphrey zijn alle huidige belangrijke Democratische kanshebbers langer dan de president. Edmund Muskie is een Lincolneske 6 ft. 4 in., Edward Kennedy 6 ft. 2 in., en George McGovern 6 ft. 1 in.
Wat kan de kleine man doen? Natuurlijk rebelleren, net als iedereen. Hij zou bijvoorbeeld kunnen weigeren op te kijken naar de lange man en hem dwingen zich in een ongracieuze en ongemakkelijke positie te buigen voor face-to-face gesprekken. Hij zou kunnen spotten met de gevaren waar lange mannen mee te maken hebben, zoals lage boomtakken en de krappe achterbanken van taxi's en kleine auto's. Hij zou zelfs een kleine man kunnen nomineren voor president. Socioloog Feldman, die een volle 5 ft. 4 in. meet, is ongetwijfeld beschikbaar.
*Eigenlijk wint de kortere kandidaat af en toe. Bij de verkiezing van 1924 versloeg de 5 ft. 10 in. lange Calvin Coolidge bijvoorbeeld John Davis, die 5 ft. 11 in. was.
ALLE ELEVATOR SCHOENEN BEKIJKEN